Zo! Het is nog kort geleden dat ik het vorige verhaal en wat foto's heb geupload. Maar hier is alweer het vervolg over Indonesie omdat ik wat achterliep en vandaag tijd heb om bij te werken!

In mijn laatste verhaal heb ik Bali afgesloten. Volgende bestemming waren de Gili eilanden. Drie eilanden voor de kust van Lombok: Gili Trawangan (voor backpackers en een feestje), Gili Meno (voor je huwelijksreis) en Gili air (om heerlijk te relaxen). Volgensmij het meeste logische om eerst Gili Trawangan, of Gili T, te bezoeken en vervolgens bij te komen op Gili Air (geen Gili meno voor nu ;) ). Samen met Kristel en Marlou zit ik dus op 15 oktober in de boot naar de Gili's. Daar aangekomen dumpen we alle bagpacks bij een cafe en gaan Kristel en ik op pad voor accomodatie. Binnen een halfuur zijn we eruit: een spaans vrouwtje verhuurt 3 in totaal grote bungalow met veranda en buitendouche voor maar 7,5 euro p.p.p.n. Een heerlijke plekje op loopafstand van het strand (je kunt het hele eiland eigenlijk overlopen). Tas ernaartoe en bikini aan. Stranddag. Tegen het einde van de middag lopen we naar de andere kant van het eiland voor zonsondergang. Met wat achtergrondmuziek van trommels op het strand en een drankje is het een heerlijke afsluiter van een dagje in de zon.

De volgende dag zijn we iets actiever en doen een snorkeltrip langs de 3 eilanden. Wat schildpadden gezien, een scheepswrak en kilometers meegesleurd door de stroming (onder begeleiding). Tussendoor kunnen we lekker voorop de boot liggen zonnen of in de boot gaan zitten om door de glazen bodem meer van het onderwaterleven te zien. Terug op Gili T komen Kristel en Marlou een bekende tegen van Bali, die ons meebrengt naar een paar andere Nederlanders. Samen steken we het eiland weer over en zwemmen bij een mooie infinitypool van een resort (met uitzicht op zonsondergang). Het was geen probleem om bij het resort te gaan zwemmen als niet gasten, als we maar een drankje bestelden aan de bar in het zwembad. Tijdens happy hour zaten we dus mooi op de rij in het zwembad ;).
Die avond zijn we met een hele groep naar een van de vele strandtenten gegaan.

De volgende twee dagen zijn Kristel, Marlou en ik op Gili air. Hier hebben we ook twee strand/zwembaddagen gedaan, beetje rondgefietst over het eiland en gerelaxt. Weinig bijzonders over te vertellen eigenlijk. ' Gewoon ' lekker relaxt op een tropisch eiland ;)

Op 20 oktober vervolgen we onze weg naar Lombok, beginpunt Senggigi. Omdat het die dag wat regent doen we niet heel veel. We nemen een massage en kijken wat de beste deal is voor de volgende uitdaging: de beklimming van de Rinjani vulkaan, de eenahoogste vulkaan in Indonesie met 3726 meter hoog! Na wat rondkijken boeken we een tour waarin we in twee dagen naar de top van de vulkaan zullen gaan en dus ook blijven overnachten op de vulkaan. Omdat deze tour de eerste dag al op tijd begint gaan we op tijd naar bed na de nodige voorbereidingen voor de volgende dag.

Dag 1 van de Rinjani. Rond 10 uur/half 11 beginnen we na een lange autorit met de klim. Met een groep van 9 (jonge) mensen en een gids gaan we van start. Achter ons zullen ook nog porters (dragers) starten die tenten, slaapzakken en eten meenemen. Het begin van de dag is nog een grote aanloop naar het klimwerk toe. Wij denken dan dat het hier stijl is maar daar komen we later nog wel op terug. Ondanks dat is het lopen in de zon al behoorlijk zwaar. Na zo'n drie uur lopen komen we aan bij onze lunchplek, beter gezegd: een hutje op de hei. Onder primitieve en niet al te hygienische omstandigheden wordt een lunch bereid die iedereen graag aanneemt. De volgende drie uur zijn de zwaarste van de dag. Het is stijl, er is veel zand (geen pad), rotsen en boomstronken. We klauteren onze weg naar boven en vooral Marlou heeft het zwaar na een paar knieoperaties. Ik blijf bij haar en met korte pauzes klimmen we gestaag door. Onderweg komen we wat andere Nederlanders tegen die vooruit zijn op hun groep en in hetzelfde tempo lopen. Met een handje hier, een koekje daar en wat water dat overgegoten wordt in een andere fles helpt iedereen elkaar om verder te komen. Het is afzien op dit stuk maar dat maakt het ook mooi (acheraf ;) ). Rond half 5/5 uur komen we aan op de rim: een recht stuk op de vulkaan waar alle tentenkampen worden opgeslagen. Omdat onze porters nog achterlopen zullen wij nog moeten wachten op onze tenten en eten. Na een tijdje zitten we de hele groep om een kampvuur en wat later krijgen we een bord met rijst, kip en ei. Iedereen had honger dus dit gaat er goed in. Om half 8 liggen we allemaal al in bed, helemaal moe van de eerste dag. In een spijkerbroek, vest, lakenzak en slaapzak is het nog steeds behoorlijk koud maar het ergste is de wind. Deze is in jaren niet zo hard geweest en het waait zo hard dat we geen slaap kunnen vatten. De tent waait in onze ruggen en het geluid van de wind is ook niet normaal. Om 2 uur 's nachts ga ik er maar uit, omdat ik moet plassen en omdat we kort daarna toch zullen gaan starten met de tweede klim. Ons toilet (vierkante tent om een gat in de grond) heeft de wind niet overleefd dus even naar de ' WC' bij het buurkampen aan een geimproveerd ontbijt (wat crackers en warme thee).

Om kwart voor 3 komt dan het zwaarste gedeelte. De klim naar de top. Vanaf de rim op 2600 meter zullen we in de nacht op de vulkaan klimmen naar 3726 meter. Onze gids waarschuwt ons dat we waarschijnlijk maar tot de helft kunnen gaan omdat de wind in het tweede gedeelte te sterk is om uberhaupt naar de top te kunnen lopen. Dat zullen we daar gaan beoordelen. Met een lamp op ons voorhoofd gaan we van start. Marlou gaat dit stuk niet mee omdat ze te veel last heeft van haar knie. De klim naar boven moet nog stijler zijn dan gisteren dus dat is ook niet te doen.

Het eerste stuk begint meteen zwaar. Over allemaal kleine steentjes lopen we naar boven. Elke twee stappen die je hierin zet zak je er ook meteen weer twee terug. Erg demotiverend en het schiet voor geen meter op. Na een tijdje is de hele groep al uit elkaar. Onderweg zijn overal pauzerende mensen die even op adem komen en de moed vinden om door te lopen. Als we horen dat deze steentjes nog zo'n 40 min. de ondergrond zijn valt dat toch even tegen en stappen we maar door. Als het daarna maar anders wordt is de gedachte. Dat blijkt zo te zijn. Na het eerste zware stuk is het over de rand van de krater een stuk beter lopen. Zo 30 min. lopen we minder stijl en op een betere ondergrond, een verademing. Daarna moeten we de bocht op en krijgen we de wind tegen. De ondergrond wordt weer steeds zachter en dit het is nog zo'n twee uur naar de top. Kristel, ik en een Frans meisje lopen door zonder weinig anderen tegen te komen. Dan moet onze gids onverwacht terug omdat een vriend van hem ziek is. We lopen maar verder, weer van die kleine steentjes. Het Franse meisje geeft het op en draait om. Tegen die tijd komen we meer mensen tegen die van boven komen. Door de harde wind hebben ze de top niet gehaald. Op dit punt hebben we geen idee hoe ver de top nog is. Het begint wel steeds harder te waaien en de steentjes waaien zelfs in je gezicht. Alle mensen die we spreken zijn niet naar de top geweest wat Kristel ook doet besluiten om om te draaien. Ik loop dan nog steeds door. Ik heb wel het gevoel dat ik mijn tweede adem heb gevonden op dit stuk van de klim maar de wind is onvoorspelbaar en sterk. Na een paar honderd meter besluit ik om te draaien. Ik heb nog wat mensen gesproken en daarvan is niemand tot het eind gegaan. Het laatste stuk is het stijlst en de wind is hier te gevaarlijk zeggen ze. Op zo'n 3600 meter draai ik dus ook om en begin dus aan een lange afdaling. Met de wind in de rug is het op de smalle kraterwand nog steeds gevaarlijk. Ondertussen wordt het wel steeds lichter dus we kunnen genieten van een prachtig uitzicht op het kratermeer en de vulkaan in de krater. De afdaling over de kleine steentjes op het laatst is veel beter dan andersom. 2 stappenzetten is nu 4 stappen vooruit! Na 2 uur dalen en 10 keer schoenen leeghalen ben ik weer rond 8 uur weer op de Rim. Hier wacht Marlou en een deel van de groep met een ontbijtje, lekker! Ik spreek de Nederlandse jongens (waarvan 1 uit Denekamp) van de dag ervoor nog even, zij hebben de top kruipend gehaald!
Na het ontbijt is het nog een lange weg naar het beginpunt. Bij elke stap afdalen moeten we goed opletten en we gaan hierbij ook wel een paar keer onderuit. Het laatste stuk (het begin van gister) is veel langer dan gedacht. Daar was gisteren iedereen natuurlijk ook nog fris. Tussen 1 en 2 komen we eindelijk aan bij het dorpje, helemaal zwart van het vuil. Hier meteen slippers aan, wat wassen onder de kraan en nog steeds vies maar weer in het busje gaan zitten. Bestemming Kuta, Lombok. Daar aangekomen accomodatie vinden (warme douche en airco zijn een vereiste vanavond), douchen, eten en en slapen.
Trots en voldaan kijk ik nu toch wel terug de beklimming. Het was zwaar voor iedereen, maar het is ook iets wat je ook een keer in je leven moet doen!

De dag na de Rinjani. Ik slaap met Marlou en Kristel op een kamer, dit keer mag ik op de matras maar dat was niet de leukste plek vanochtend. Met spierpijn is het al nauwelijks te doen om op te staan. Van enkels tot schouders doet alles zeer. Bikini aan, scooter gehuurd (er wordt niet gelopen vandaag) en op naar de stranden van zuid-lombok. De stranden zijn hier prachtig en nog niet echt ontdekt. Het eerste strand waar we heengaan is een ovaalkleurige baai met blauwblauw water. Er is hier weinig eten te verkrijgen (nog niet volgestopt met strandtenten) dus we eten wat versgevangen vis van een visser die ze op de bbq tussen wat bamboestokjes klaarmaakt en een maiskolfje van de bbq. Lekker toch.
We touren langs de kust nog even door naar het volgende strand. Onderweg moeten we goed uitkijken voor overstekende kippen, honden en rundvee, steekt hier allemaal zo de straat over. Maar de kustweg rijdt verder prima, heel wat anders dan de overvolle straten op Java en Bali. We lopen wat over het volgende strand (niet te ver, alles doet zeer) en rijden de hele weg terug naar Kuta. Onderweg stoppen we nog even omdat een koppel backpackers dat ons eerder inhaalde in de berm is gecrashd. Omdat Kristel en Marlou allebei geneeskunde studeren/hebben gestudeerd kunnen ze nog een beetje helpen.
Rustig aan rijden we vervolgens terug naar Kuta en hebben hier een rustige avond.

Dag 2 na de Rinjani. Nog steeds overal spierpijn. Trap af en op is nog niet te doen (gelukkig geen videomateriaal ;), We doen het maar weer rustig aan en gaan vandaag met de scooter de andere kant van de kustlijn verkennen. Weer een heerlijk strand (Tanjun Aan) waarbij bij aankomst nog niemand te bekenben is. Door de zand/hobbelweg die we moesten nemen ook zeer begrijpelijk. De meeste mensen zeggen dat het over 20 jaar hier overspoeld is met toerisme dus dan zal er wel een asfaltweg naartoe zijn. Voor nu genieten we nog van de rust op ' ons' prachtige witte strand. Wat lokals proberen ons een kokosnoot aan te smeren maar omdat we zin hebben in een ananas en ze die niet hebben gaan zij op pad. Een half uur later komen ze met stuks terug die voor ons even mooi voorgesneden worden, alleen in Indonesie. Heb je iets niet, dan ga je dat toch gewoon halen. Voor 1 euro per ananas zijn wij blij en de locals blij.

In de middag rijden we wat terug en gaan nog naar een andere strand waar de zee door de tij verandering een paar honderd meter is teruggetrokken. We doen een drankje bij het resort daar en gaan terug naar Kuta.

De 25e. Nog steeds spierpijn, maar al wel wat minder en alleen nog in de benen. In de ochtend ga ik even naar het internetcafe en later zie ik Kristel en Marlou weer op het strand in Kuta zelf. Vandaag vliegen we verschillende kanten op dus we moeten weer op tijd terug om te douchen, wat te eten en naar het vliegveld te gaan. Ik vlieg door naar Kuala Lumpur en de andere gaan nog een weekje naar Bali op surfkamp. Marlou gaat daarna naar Kuala Lumpur en Kristel naar Nieuw-Zeeland. Tijd om afscheid te nemen en door te gaan dus.

Vanuit Kuala Lumpur vlieg ik een dag later weer naar Vietnam (waar ik nu ben). In mijn volgende verslag zal ik hierover updaten! Ook heb ik inmiddels mijn tickets naar huis geboekt: 20 november land ik weer op Schiphol!

Groeten uit Vietnam en tot snel!